روشهای بهبود خواص سطحی پلی یورتانها
با توجه به اینکه خونسازگاری یک بیومتریال بستگی مستقیم به شیمی سطح آن دارد، تغییر در وضعیت سطحی کمک بسیار زیادی در حل مشکلات خونسازگاری خواهد نمود. از جمله موادی که در این مورد نتایج و رضایت بخشی را در بهبود خونسازگاری نشان دادهاند، میتوان به سولفونات پلیاتر یورتان، پیوند سطح اکریل آمید و دی اکریل آمید با پلیاتر یورتان، اتصال فسفوریل کولین به سطح پلیاتر یورتان با استفاده از پرتو UV و پیوند پروپیل سولفات – پروپیلن اکساید (PEO-SO۳)، اشاره نمود.
در سالهای اخیر محققان زیادی برای افزایش بهبود خونسازگاری بیومتریالها از پیوند هپارین به سطح آنها استفاده نمودهاند كه نتایج رضایتبخشی نیز به همراه داشته است. یکی از مهمترین مشکلات در این راه، پیوند یونی هپارین (surfaces bearing ionically bound heparin ) به سطح پلییورتان است. هپارین میتواند بصورت کووالانی با گروههای آمین یا هیدروکسیل آزاد ایزوسیانات پیوند برقرار سازد. در بین تمام روشهایی که باعث تثبیت هپارین میشود، موثرترین روش استفاده از تابش اکسیژن پلاسمای یونیزه شده است که باعث پیوند با پلیمر میشود.
نتایج خونسازگاری حاصل از هپارینیزه شدن پلییورتان، نشانگر فعالیت کمتر پلاکتها و پروتئینهای پلاسما است که منجر به کاهش تشکیل لخته خون میشود. همچنین چسبندگی سلولهای تک هستهای و ترشح فاکتور نکروز تومور در تماس با پلییورتان هپارینیزه شده کمتر گزارش شده است. از دیگر راههایی که میتوان بدون استفاده از پوششهای هپارینی به یک پلییورتان خون سازگار دست یافت، پوشش دهی یا تثبیت شیمیایی داروهای ضد لخته زا یا مولکولهایی نظیر مشتقات Urookinase ، Prostacyclin، ADPase، Dipyridamol، Glucose و اتمهای نقره گزارش شده است.
پلییورتانهای دارای گروههای سولفونات، لخته زایی بسیار کمی نسبت به پلییورتانهای معمولی داشت. پلییورتانهای سولفونات شده ترومبین (آنزیم مؤثر برای ایجاد لخته) را مصرف کرده و بر پلیمریزه شدن فیبرینوژن تأثیر مستقیم میگذارد.
ایجاد پیوند کووانسی پپتید Arg-Gly-Asp (RGD)، با ستون اصلی پلیمر نیز یکی دیگر از روشهای بهبود خواص خونسازگاری پلییورتانها است كه در نتیجه چسبندگی سلولهای اندوتلیال به سطح پلیمر افزایش مییابد.